Отзывы о произведении Комендантский час для ласточек

Алену Браву пісьменніцай прымусіла стаць само жыццё. Яно было такое змястоўнае, падзейнае і эмацыйнае, што дзяўчына не магла не пачаць занатоўваць свае ўражанні і пачуцці на паперы.

Дзяцінства ў яе было звыклае – нарадзілася ў Барысаве, дзе скончыла з залатым медалём спецыялізаваную школу з ангельскім ухілам. Затым была вучоба на факультэце журналістыкі БДУ. Падчас вучобы пазнаёмілася з кубінскім студэнтам, закахалася, узяла шлюб і з'ехала на Востраў Свабоды ўслед за мужам. Адсюль і пачынаюцца аноўныя прыгоды Алены Бравы. Вынікам асэнсавання гэтага жыццёвага перыяду і з'явілася аповесць «Каменданцкі час для ластавак». Як пісьменніца прызналася ў адным з інтэрв'ю: «З’яўленне твора сталася магчымым дзякуючы звычцы, якую маю з дзяцінства: весці дзённік. Падрабязна занатоўваць кубінскія…

На мой погляд, усе творы А. Брава вельмі аўтабіяграфічныя. Усе яе гераіні, іх погляд на жыццё – гэта свет вачыма аўтаркі. І самым яскравым прыкладам тут з’яўляецца аповесць “Каменданцкі час для ластавак”. Мы ведаем, што сама пісьменніца таксама, як і яе гераіня (або, лепей сказаць, гераіня таксама як і яе стваральніца), жыла на Кубе і гэта яна сама перажыла ўвесь гэты боль, цяжкасці, якія яна так добра апісвае ў сваёй аповесці. “Праз свае творы А. Брава гаворыць нам, як не трэба жыць і не трэба кахаць. Гэта добра відаць ў яе дэбютнай кніжцы “Каменданцкі час для ластавак”, дзе на жыццёвы сцэнарый гераінь твора моцны ўплыў аказалі ўзаемаадносіны з маці. Як і ў іншых яе творах. Так, Вікторыя (“Імя Ценю – Святло”), Аля (“Тапіць дзяўчатак тут дазволена”) і нават Алеся (“Каменданцкі час…

Алене Браво удалось то, от чего я плевалась у других авторов. Удалось тонко, изящно, ювелирно и очень по-женски.

Поэтичный, не избитый, не банальный язык, которому придают особый шарм вставки на испанском (если бы и не знала, что за спиной - стопки, исчерченные рифмами, всё равно догадаться несложно). Удивительная внутренняя воздушность текста, узнёсласць, мечтательность, даже романтичность.

И тут же - проза жизни. Обычной жизни, где хватает грязи, злобы, грубости, где героини при всей их внутренней романтичности способны и кулаком по столу хлопнуть, и крепкое словцо ввернуть, и детей на ноги поставить. Той самой женской жизни, где "любимая, я подарю тебе с неба звезду" - лишь эпизод, и хорошо, если вообще был; где каждый день - битва за выживание, иногда в прямом смысле.

И тут же…

Я чытала і іншыя творы Алены (Дараванне, Імя ценю - святло) , але "ластавак" стаўлю асобна і вышэй.

Шчыры аповед. Тонкі, дзявочы. Тэма кахання, тэма мацярынства і ахвяры, тэма жыццевага прызначэння, якое ўсе роўна выбіваецца на паверхню. Цікава апісан побыт на Кубе. Вачыма не забяспечанай жонкі савецкага супрацоўніка, а жонкі кубінца, без праў, з аналітычным поглядам на наваколле. Мова разгонутая, сапраўдная жывая беларуская мова.