Лучшая рецензия
Смотреть 2
Добрая аповесць пра станаўленне свядомасці, самасці 13-гадовай інтэрнацкай дзяўчынкі Вені Рыжык. Звычайным людзям цяжка даўмецца, у якіх абставінах гадуюцца выхаванцы, аб гэтым можна толькі дагадвацца. Вольга Іпатава сама мела досвед жыцця ў інтэрнаце, таму гісторыя атрымалася жыццёвай, кранальнай.
Веня вучыцца ў сёмым класе школы-інтэрната ў Горадні. Бацькоў сваіх яна ня ведае, яе падкінулі навароджанай у дом дзіцяці. Расла Веня паслухмянай, невыразнай дзяўчынкай. Доўгая, нязграбная, вучобу ледзь цягне на тройкі. «Адзінае, чым вызначаецца Рыжык — неспатольнай прагай да малявання. Яна малюе ўсюды і на ўсім, на чым давядзецца». Аднак ня толькі маляваннем вызначаецца Веня: яна гостра адчувае чужы боль, разумее, бачыць на чужым твары нявыказанае.
Са здарэння пачынаецца аповесць. Праз Веню…
