Міхась Рудкоўскі — о поэте

Пра гэтага паэта напачатку 90-х мне расказаў паэт Алег Мінкін. Расказаў з захапленнем, цытаваў ягоныя вершы. У першай палове 80-х Мінкін жыў у Берасці, там пазнаёміўся з Міхасём Рудкоўскім і захапіўся ягонай паэзіяй. У 70-ыя гады Рудкоўскага называлі галоўным паэтам беларускага Палесся, першым, па-сапраўднаму прафесійным паэтам, які стала жыў і працаваў у Берасці.

Сёння ад той вядомасці, на жаль, мала што засталося. Хоць нібыта ёсць музей Міхася Рудкоўскага ў роднай для яго Востраўскай сярэдняй школе, што ў Ганцавіцкім раёне Берасцейшчыны. Ёсць нават дзве вуліцы, названыя яго імем, - у саміх Ганцавічах і ў роднай вёсцы Востраў. Ёсьць мемарыяльная шыльда ў Берасці на доме, у якім ён жыў. Але пісьменнік жыве перадусім у сваіх кнігах. Апошняя кніга Рудкоўскага “Гарынь” выйшла ў 1992 годзе.…

Кніга пачынаецца адмысловым, можна сказаць, праграмным вершам паэта, які называецца “Мой дзед быў сельскім кавалёў”. І напісаны ён не таму, што аўтар хоча падкрэсліць, што ён паходзіць з сялянаў. І не таму, што дзед мог навучыць яго ўласнае шчасця каваць. Зусім не.

Сякера гахкала ў лясах, звінела у лугах каса, што дзед загартаваў; падковай высякаў агонь на кіламетры сотым конь, што дзед мой падкаваў.

У вершы дзед спакойна, з пачуццём выкананага жыццёвага абавязку, памірае. А яго справа застаецца, і аднавяскоўцы згадваюць свайго каваля толькі добрым словам. Паэт як бы прымярае на сябе гэтую ролю – быць карысным і пакінуць пасля сябе добрую памяць. Нездарма верш мае прысвячэнне вядомаму брэсцкаму літаратуразнаўцу, можна сказаць, бацьку ўсёй літаратуры Брестчыны другой паловы ХХ стагоддзя…