3

BY
Адам Глобус - чалавек, які шмат зрабіў не толькі для захавання, але і для развіцця беларускай мовы. Ён вынайшаў слова "хмарачос" і навучыў нас назвам інтымных частак цела. Ягоныя хоку я адкрыў для сябе яшчэ ў часы СССР, а потым - і выдатную прозу, напісаную так, што нават у рускамоўным атачэнні пачынаеш думаць па-беларуску. Гэтая кніга - не выключэнне,
АЛЕ...
Па-першае, я чакаў ад нечытанай кнігі чагосьці новага. Сам вінаваты. 2004 год выдання - ну што новага я мог пазнаць з гэтай кнігі ў 2022?
Па-другое, негледзячы на тое, што твор у кнізе пазначаны як раман, насамрэч гэта нешта дзённікава-аўтабіяграфічнае, а гэтага я ад Глобуса начытаўся і ў іншых выданнях, і ў жж.
Па-трэцяе, недзе з сярэдзіны нулявых я пазнаў Адамчыкаў з нечаканага боку. Вельмі непрыемнага. Што гэта было не скажу, але я пачаў прыглядацца да іх пільней і знаходзіў усё новыя заганы. Прайшло шмат часу, ды й кепскія людзі таксама ствараюць геніяльныя мастацкія творы. Вярнуўся я да прозы Глобуса - і дарэмна. Знайшоў у тэксце пацверджанні, што гнілаватасць мне не прымроілся. Шкада.

Калі ж не лічыць маю асабістую прадузятасць, то твор скадаецца з неблагіх аўтабіяграфічных запісак, часцяком даволі цікавых і вельмі кароткіх. Пра нешта адно часцей за ўсё - адзін-два параграфы, але далей тэма доўжыцца, пашыраецца, і з невялікіх ласкутоў складаецца палатно сям'і. У кнізе некалькі буйных разделаў - Унук, Дачка і жонка, Брат, Баба зь дзедам, Мама + тата, а ўсё разам - тое, што Глобус назваў словам "дом".

RU
Адам Глобус (Владимир Адамчик) - человек, который много сделал не только для сохранения, но и для развития белорусского языка. Он изобрел слово "хмарачос" (небоскреб) и научил нас названиям интимных частей тела. Его хокку я открыл для себя еще во времена СССР, а потом - и отличную прозу, написанную так, что даже в русскоязычном окружении начинаешь думать по-белорусски. Эта книга - не исключение,
НО...
Во-первых, я ожидал от нечитанной книги чего-то нового. Сам виноват. 2004 год издания - ну что нового я мог узнать из этой книги в 2022?
Во-вторых, несмотря на то, что произведение в книге обозначено как роман, на самом деле это нечто дневниково-автобиографическое, а этого я от Глобуса начитался и в других изданиях, и в жж.
В-третьих, где-то с середины нулевых я узнал Адамчиков с неожиданной стороны. Очень неприятной. Что это было не скажу, но я начал присматриваться к ним пристальнее и находил все новые изъяны... Прошло много времени, да и плохие люди тоже создают гениальные художественные произведения. Вернулся я к прозе Глобуса - и зря. Нашел в тексте подтверждения, что гниловатость мне не пригрезилась. Жаль.

Если же не считать мою личную предвзятость, то произведение состоит из неплохих автобиографических записок, часто довольно интересных и очень коротких. О чем-то одном чаще всего - один-два параграфа, но дальше тема длится, расширяется, и из небольших лоскутов складывается полотно семьи. В книге несколько крупных разделов-Внук, Дочь и жена, Брат, Баба с дедом, Мама + Папа, а все вместе - то, что Глобус назвал словом "дом".