4

Мiхась Зарэцкi был расстрелян в годы сталинских репрессий .
Сегодня некоторые его произведения стали хрестоматийными, вошли в школьную программу белорусских школ.
Одно из самых известных и анализируемых произведений - рассказ «Кветка пажоуклая». Трагическая история жизни революционерки Марины, дочери и сестры, предавшей своего отца и брата во имя Великой идеи. Женщины и человека потерявшего место в жизни.

Кветка пажоўклая. І таму адляцела, адпала ад дрэва жыцця, зволіла месца здароваму, свежаму.
І нямала было такіх кветак, што прыцягнуліся к сонцу Кастрычніка, што закрасавалі ў ім цветам жывым, пышна-дзейным.
Але глыбока ўраслі карані ў атрутна-гнілую глебу, набраклую лёкам смяртэльным.
І не вытрымалі палкага сонца.
Пажоўклі...

Но есть в сборнике и более жизнеутверждающие рассказы – «Смерть». Пожилой человек, ищет в конце жизни покой, побеждающий страх смерти и утверждающий жизнь. И находит!

...Дык вось яно ў чым!.. Вось што дае яму гэты спакой! Вось што з смерцю яго пагадзіла! «Дзетак прыстроіў, хадзяйства наладзіў... што ж яшчэ больш?» Ён не жыве ўжо... тут не жыве, у сваім старым, бяссільным целе. Ён жыве там, дзе «дзетак прыстроіў, хадзяйства наладзіў», дзе яго праца, дзе скутак жыцця яго, дзе працяг гэтага жыцця. І гэты працяг жыцця - ён не памрэ, ён астанецца. У ім будзе жыць гэты просты спакойны старац нават і пасля таго, як закапаюць яго старое, недалужнае цела...
- Дык во яно што! Во што дае гэты спакой!

Глубоко философское содержание рассказа «Радасць» щедро дарит причастность к чему-то очень важному в жизни каждого человека…

Часам у пералівах хваль, што скібамі рэжуць паверхню цёмнага віру, мы бачым адбітак насупленых хмар, душным цяжарам навіслых над намі. Тады мы кажам:
- Гэта Сум.
А часам выблісне сонца і хвалі зайграюць вясёлкай, разарвуць, рассыпяць сонечны бляск у мільёны агнёў-самацветаў, рассеюць наўкола шчодраю жменяй іскры гарачыя. Тады мы кажам:
- Гэта Радасць... Рознае сонца бывае.
І Радасць бывае розная...

Радость преступника, избежавшего наказания…
Радость семьи чернорабочего, купившей дешево, с оказией, колченогий стол, что сможет вместить всю семью и в горе, и в радости…
Радость общей великой Победы у человека, потерявшего в битве родных и близких…

Часамі сонца - палкае, шчырае - прынікае да самай зямлі, сціскае яе ў сваіх моцных абнімках, смагла цалуе агнёвымі вуснамі.
Бывае такое магутнае сонца...
І бывае Радасць такая...

А вот повесть «Ой, ляцелі гусі...» вызвала во мне много эмоций, объяснить себе которые я не могу…
Что же такое дружба?

Сяргей з поўнай шчырасцю пацвердзіў:
- Я заўсёды лічыў цябе за лепшага свайго сябра.
Барковіч не звярнуў ніякай увагі на яго словы.
- Вось так... разумееш?.. А ўсё-ткі мы з табой ворагі адзін аднаму.. Найлюцейшыя ворагі, якія толькі могуць быць...
- Адам! Што ты гаворыш?
- Найлюцейшыя ворагі... Фатальныя ворагі... Мы ўвайшлі адзін к аднаму ў жыццё, каб папсаваць яго... Так увесь час і было...

А любовь это всегда зависимость?
Женское счастье имеет право на жестокость?

А в целом я, безусловно, я очень рада этой моей новой литературной встрече!!!