Олег Минкин — о поэте

Ад Раісы Баравіковай аднойчы пачуў пра незвычайную класіфікацыю паэтаў: тыя, хто напісаўшы верш, ніколі пазней яго не кранае, і тыя, хто ўсё жыццё свае вершы ўдасканальвае, перапісвае. Відавочна, гэтую класіфікацыю прыдумалі рэдактары, якім складана працаваць з другой катэгорыяй паэтаў, калі трэба няспынна сачыць і ўлічваць шматлікія удакладненні і перайначванні, што стварае рэдактару дадатковыя праблемы.

Алег Мінкін належыць да другой катэгорыі паэтаў. Пра гэта яскрава засведчыў ягоны найбольш поўны збор вершаў «Пэнаты», які выйшаў у кніжнай серыі «Галерэя Б». Нават самыя вядомыя яго вершы, якія ўжо ўспрымаюцца хрэстаматыйна, зазналі змены.

Сам Алег Мінкін назваў «Пэнаты» кнігай, якая аб'яднала лепшыя вершаваныя творы, напісаныя на працягу жыцця. Паэт адзначыў, што кніга сабрала пад…

Ёсць кнігі, якія на мяне моцна паўплывалі, да якіх я ўвесь час вяртаюся – перачытваю, пераасэнсоўваю. Сярод такіх кніг – першы паэтычны зборнік Алега Мінкіна «Сурма», які выйшаў у далёкім 1985 годзе.

У савецкія часы, каб паэтычны зборнік без праблемаў пабачыў свет, трэба было пачаць кнігу нейкім «правільным» ідэалагічным вершам. Гэткі верш называлі «паравозікам». Вось і для «Сурмы» вырашылі палегчыць лёс. І пайшлі на хітрыкі. Узялі два мінкінаўскія вершы для дзяцей пра месяцы - «Кастрычнік» і «Май» - і пачалі імі зборнік. «Ад дрэва да дрэва ідзе пехатой // Кастрычнік, мастак адмысловы, // І фарбай бурштынавай і залатой // Распісвае кроны дубровы». Дасьціпны пачатак! Трэба мець вычварнае ўяўленне, каб кастрычнік Мінкіна атаясаміць з ленінскім. Так паэт «рэабілітаваў» назву месяца.

Мінкін…