Зиновий Пригодич — об авторе

Цікавая кніга для дарослых. Я яе чытала дачцэ на сон і сама даведвалася, напрыклад, пра тое, што да Нарачы раней была пракладзена вузкакалейка і панічы з Польшчы прыязжалі туды ласавацца рыбкай. Усё так. Але дзеткам, мне здаецца, чытаць гэтую кнігу будзе не толькі складана, але і не цікава. Ну, сапраўды, што цікава дзецям? Падзея, рух, сэнс. Прыгодзіч жа стварыў твор, у якім нічога гэтага няма. Ну, прыехаў хлопчык на канікулы. Ну, выратаваў ластаўку. І ўсё. Калі я была малая, я такую нудоту не чытала. Але пішу рэцэнзію ўжо ў адносна сталым узросце, там за працу аўтару стаўлю 4,5, але для самастойнага чытання дзецям не брала б, каб не адбіць ахвоту ад мовы і ад чытання ўвогуле.

Найлепшае інтэрв'ю атрымліваецца, калі размаўляюць роўныя: выдатны прадстаўнік мастацтва ці навукі і выдатны прадстаўнік журналісцкага братэрства. У кнізе Зіновія Прыгодзіча гэтая ўмова аказалася выкананай — і кожная размова вырасла да творчага партрэта. І калі дзесяць размоў склаліся ў кнігу, то атрымаўся расповед і пра чалавека, і пра народ, і пра гісторыю краіны, атрымалася кніга, нараджэнню якой мог паспрыяць толькі журналіст, які воляй лёсу шмат дзесяцігоддзяў сачыў за творчымі кар'ерамі герояў кнігі.

Ёсць розніца — каму адкрывацца: журналісту-аднадзёнцы з банальным пытаннем пра творчыя планы ці журналісту, які пражыў з героем яго жыццё, які ведае не толькі пра дасягненні свайго суразмоўцы (у часы панавання інтэрнэту гэта хуткая справа), але і прынцыповую пазіцыю па важных пытаннях.

Ко…