Андреа Витали – лучшие книги

Książką Piękne panie C. Andrea Vitali zabiera nas do Bellano lat trzydziestych, gdzie nigdy nic się nie dzieje, a hiperboliczne ideały faszystowskiego reżimu Mussoliniego nie są w stanie przebić się przez małomiasteczkowe intrygi i utarczki.
Maj 1936 roku. Wraz z zakończeniem wojny włosko-abisyńskiej rodzi się imperium faszystowskie. Fulvio Semola, sekretarz partii z Bellano, nie zamierza przepuścić takiej okazji do świętowania. Sprytny jak lis, wpada na pomysł, którego pozazdroszczą wszystkie oddziały znad jeziora i nie tylko: koncert dzwonów, w którym udział wezmą wszystkie kościoły i kościółki w miasteczku, poczynając od kościoła parafialnego, przez cmentarną kapliczkę, aż po najdalszą, górską świątynię. Genialne posunięcie, które pozwoli nadać świętość militarnemu zwycięstwu. Jednak wojskowa euforia i imperialna duma szybko ustępują kwestiom znacznie pilniejszym dla jego politycznych losów. W domu potężnego, groźnego inspektora produkcji lokalnej przędzalni bawełny, Eudilia Malversatiego, rozgrywa się tragedia. Po nocnym napadzie na rzeczonego inspektora w zupełnie niezrozumiały sposób znika kilka par majtek jego pani. Jedne znajdują się od razu w kieszeni marynarki Malversatiego. Pytanie: kto je tam włożył? I dlaczego? Przede wszystkim problemem jest odnalezienie pozostałych par. Gdzie mogłyby się pojawić, narażając na śmieszność zarówno inspektora, jak i jego żonę? Nie chcąc zgłaszać sprawy karabinierom i narazić się na plotki, Malversati zatrudnia Semolę, by rozwiązał zagadkę. Byle szybko i dyskretnie, inaczej w dzwon uderzy inspektor i tym razem dźwięki nie będą przyjemne dla uszu sekretarza.

«Un diavolo, no.
Un cane piuttosto.
Il bastardino di casa Panicarli della cui esistenza nessuno aveva avvisato il carabiniere Virgola.
Sbucato da chissà dove, e abbaiando come se avesse ereditato i toni di tutte le razze che s’erano incrociate prima di arrivare a lui, in un battibaleno gli aveva addentato la gamba sinistra del pantalone, strappandola con una ferocia ringhiante e poi sputandola per riprendere ad abbaiare come un ossesso, e aggirandolo per attaccarsi alla gamba destra.»


La quiete della notte tra il 16 e il 17 luglio 1937 viene turbata a Bellano da un grido di donna. Trattasi di Emerita Diachini in Panicarli, che urla «Al ladro! Al ladro!» perché ha visto un’ombra sospetta muoversi tra i muri di via Manzoni. E in effetti un balordo viene poi rocambolescamente acciuffato dalla guardia notturna Romeo Giudici. È Serafino Caiazzi, noto alle cronache del paese per altri piccoli reati finiti in niente soprattutto per le sue incapacità criminali. Chiaro che il ladro è lui, chi altri? Ma al maresciallo Maccadò servono prove, mica bastano le voci di contrada e la fama scalcinata del presunto reo. Ergo, scattano le indagini. Prima cosa, interrogare l’Emerita. Già, una parola, perché la donna spesso non risponde al suono del campanello di casa, mentre invece è molto attivo il suo cane, un bastardino ringhioso e aggressivo che si attacca ai polpacci di qualunque estraneo. E il Maccadò, dei cani, ha una fifa barbina.
A cantare fu il cane ci offre una delle storie più riuscite di Andrea Vitali. I misteri e le tresche di paese, gli affanni dei carabinieri e le voci che si diffondono incontrollate e senza posa, come le onde del lago, inebriate e golose di ogni curiosità, come quella della principessa eritrea Omosupe, illusionista ed escapologa, principale attrazione del circo Astra per le sue performance, ma soprattutto per il suo ombelico scandalosamente messo in mostra. E per la quale, così si dice, ha perso la testa un giovanotto scomparso da casa…

È la notte dell'Epifania, sera di festa a Bellano. Dal treno scende «il Pianista» - così chiamato per via delle sue mani lunghe e affusolate -, ladro di professione. Piove, fa freddo. Perlustrando le contrade nell'attesa della folla che assisterà alla processione dei Re Magi, il Pianista incappa in un cartello affisso su un vecchio portone: «Pianoforte vendesi». Incuriosito, dopo aver saputo che l'appartamento è disabitato e visto che il tempo non migliora, rovinando così la festa e soprattutto trattenendo nelle loro case le sue possibili prede, decide di entrare...
Pianoforte vendesi è la storia di un ladro che deve scegliere tra le buone e le cattive azioni: il bianco e il nero, come i tasti del pianoforte. I gesti che si troverà a compiere rivelano un grande desiderio di riscattare la sua umanità. Sullo sfondo c'è un'intera collettività, un paese sospeso - per una notte - fra legalità e illegalità, fra lecito e illecito, fra comandamento etico e abitudine.
In questo romanzo breve e di straordinaria intensità, Andrea Vitali ci fa scoprire una Bellano inedita, notturna, forse un po' magica. Tra le strade e nelle case si avverte ancora l'eco, e forse il respiro, di tutti coloro che lì hanno vissuto, gioito, sofferto, sognato, amato. Così, attraverso le atmosfere soffuse e le penombre di Pianoforte vendesi, Andrea Vitali rende omaggio alla sua città. Senza però dimenticare mai i guizzi folgoranti del suo umorismo.

Vitali w Sezonie na ptaszka, bestsellerowej powieści, która doczekała się już 20 wydań, prześciga sam siebie w nieprzebranym gąszczu wątków i żartów, rodzinnych tajemnic i politycznych intryg, sprośnych gagów, miłostek i plotek.
Mniej lub bardziej świadomymi bohaterami są mieszkańcy małego, prowincjonalnego miasteczka leżącego na wschodnim brzegu jeziora Como: banda czterech młodzieńców, którzy swoimi pomysłami wprowadzają zamęt w całym Bellano, proboszcz, karabinierzy z miejscowego posterunku, burmistrz i jego zdziwaczała małżonka, wyborny myśliwy, który nie jest już w stanie nic upolować, czy wreszcie kobieta lekkich obyczajów zwana ornitolożką.
Vitali w mistrzowski sposób wprawia w ruch karuzelę zabawnych postaci i historii, czasem skrzypiącą, ale zawsze magiczną.
Witajcie w Bellano, najdziwaczniejszym miasteczku włoskiej prowincji!

W Bellano wielkie poruszenie. Agostino Meccia, wpływowy burmistrz miasteczka leżącego nad jeziorem, postanowił zrealizować bardzo nowoczesny i ambitny projekt: otworzyć linię lotniczą hydroplanów, która połączy Como, Bellano i Lugano, doda splendoru jego administracji, przyciągnie tłumy turystów i wzbudzi zazdrość sąsiednich gmin. Wszystko zdaje się iść gładko w tym spokojnym 1931 roku, w okresie największego rozkwitu faszyzmu. Jest tylko jeden problem: inwestycja obciąży niewspółmiernie finanse małej gminy, a przede wszystkim hydroplan będzie musiał zostać należycie przetestowany. Poza tym Renata, córka burmistrza, do wczoraj była jeszcze tylko dzieckiem, a teraz stała się taka dziwna, czy przypadkiem nie rozpoczął się okres jakichś nowych kaprysów?Andrea Vitali, z dobrze już znaną biegłością i swadą, opowiada kolejny epizod sagi z Bellano, przywołuje życie miasteczka, ożywione miłościami i skandalami, których bohaterami są zamieszkujące je rodziny, przekazywanymi z pokolenia na pokolenie plotkami; pokazując ten mikrokosmos, autor wnika również w życie Włoch, marzeń kraju o nowoczesności z jednej strony, a bezwładu z drugiej, jego wad i zalet, niemal niezmiennych na przestrzeni dziesięcioleci. Przede wszystkim jednak powieści Andrei Vitalego są przyjemnością dla czytelnika, dzięki jego umiejętności uchwycenia i ożywienia postaci i pejzaży, zdolności do konstruowania zajmujących wątków, przeplatanych w zawsze żywym i niosącym radosną satysfakcję rytmie.

Bellano è in gran subbuglio. Agostino Meccia, podestà della cittadina affacciata sul lago, ha deciso di perseguire un progetto ambizioso: una linea di idrovolanti che collegherà Como, Bellano e Lugano, darà lustro alla sua amministrazione e attirerà frotte di turisti, facendo schiattare d'invidia i colleghi dei comuni limitrofi. Tutto sembra filare liscio. Andrea Vitali, nato nel 1956 a Bellano dove esercita la professione di medico di base, racconta un altro episodio della vita della sua città, una storia di comicità contagiosa ambientata nella fascistissima Italietta d'inizio anni Trenta.