Ілья Син — о писателе

Прачытаў я LIBIDO Ільлі Сіна і хачу сказаць, што больш прэтэнцыёзнай і пустой лухты не чытаў даўно. Мабыць нешта падобнае было ў “Сонечным чалавеку” Андрэя Дзічэнкі, але там апроч пафасу і награмажджэння механістычных метафар прысутнічаў сапраўдны экзістэнцыяльны жах і цягучая атмасфера абсурду, чаго ў творы Сіна няма зусім, хаця намёкі на гэта раскіданыя там-сям па тэксце.

Сусвет LIBIDO зборная салянка з позняга саўка, ліхіх 90-х, Данбасу і нават кіберпанку (пра гэта пазней). Дзеянне адбываецца ў нейкім умоўным постсавецкім горадзе, дзе існуе галоўная гераіня Марыя. Існуе, бо жыццём яе быт назваць цяжка, дый яна сама ўсю кнігу ад гэтага свайго існавання пакутуе. Уся гэта шэрасць хрушчовак, іржа дзіцячых пляцовак, шчарбатасць асфальту і камуністычныя ідалы з адламанымі канечнасцямі, уся…

Сёлета гэтая кніга Іллі Сіна ўжо заняла 2 месца прэміі Кніга году 2018 (падзяліла яго з кнігай "Мае дзевяностыя" Альгерда Бахарэвіча), а цяпер яшчэ і ўвайшла ў спіс намінантаў на Прэмію Гедройца. Гэта самае незвычайнае, што я чытала ў сучаснай беларускай літаратуры за апошні час. З творчасцю Сіна калісьці знаёмілася, але ўрыўкамі. Напрыклад, чытала кавалкі з кнігі "Тэатральныя дэманы". І гэта было зусім не тое, што я люблю, постмадэрнізм ад мяне далекаваты, але новая кніга чымсьці зачапіла. Гэта манатонны аповед, які заварожвае, чытаеш як мантру ці малітву. Жыціе Марыі, якая жыве ў звычайным постсавецкім горадзе. Такі кожны з нас можа бачыць з акна дома ў любым спальным раёне, на Ангарскай ці ў Серабранцы, у Шабанах ці Чыжоўцы. Аднатыпныя шэрыя дамы, пабудаваныя паводле адных праектаў,…