Последние издания книг Стефана Жеромского

Cezary Baryka szuka swojej tożsamości. Nie wie czy jest Polakiem czy Rosjaninem. Wypadki krwawej rewolucji w Baku, wojna z Rosją 1920 roku, pobyt w szlacheckim majątku w Nawłoci, współpraca z Szymonem Gajowcem i rozmowy z komunistą Antonim Lulkiem mają pomóc bohaterowi w osiągnięciu dojrzałości.

Czy można i warto realizować młodzieńcze ideały? Co ważniejsze: synowska miłość czy prawość i uczciwość? Jak daleko człowiek może się posunąć w wyzysku innych ludzi? Czy patriotyzm uszlachetnia i uświęca czy upadla i niszczy jednostkę? Na te i wiele innych ważnych pytań próbuje odpowiedzieć w swoich opowiadaniach S. Żeromski, pisarz, który doczekał się wolnej i niepodległej Polski.

Głównym bohaterem Przedwiośnia jest Cezary Baryka. Powieść to historia jego dojrzewania i dorastania do pierwszych, dorosłych wyborów, ale też opowieść o kraju, który po wielu latach zaborów odradza się i którego ogarnął niepodległościowy entuzjazm.
Tytuł utworu ma wymowę metaforyczną: przedwiośnie bowiem to okres, w którym - mimo chłodów i zalegającego śniegu - przyroda budzi się do życia i widoczne już są pierwsze oznaki wiosny. Tak też w tej książce po okresie odrętwienia Baryka budzi się duchowo, spostrzega błędy swojego wcześniejszego postępowania i w końcu staje się świadomym Polakiem.

Stefan Żeromski (1864-1925) - prozaik, dramaturg, publicysta. Autor zbiorów opowiadań: Opowiadania, Rozdziobią nas kruki, wrony... oraz powieści: Syzyfowe prace, Ludzie bezdomni, Popioły (w których dokonano rozrachunku z legendą napoleońską), skandalizujące Dzieje grzechu oraz Przedwiośnie (gdzie ukazano dylematy inteligencji polskiej po odzyskaniu niepodległości). Żeromskiego cechował maksymalizm etyczny, który według niego był niezbędny do przebudowy świata. Uważał, że pozytywne zmiany w społeczeństwie mogą nastąpić jedynie dzięki działalności ofiarnych i wysoce moralnych jednostek. Postacie takie czynił zatem bohaterami swych opowiadań. Najbliższa Żeromskiemu była problematyka narodowa i społeczna. Zajmowały go kwestie utraty tożsamości narodowej i przyczyny tego zjawiska, wśród których eksponował lęk przed represjami ze strony zaborcy oraz pragnienie wygodnego, spokojnego życia. [zs]

Nazywana jest najpiękniejszą opowieścią o roku 1863 w literaturze polskiej. Stanowi ostatnie ogniwo zamierzonego i tylko częściowo zrealizowanego przez Stefana Żeromskiego cyklu historycznego , zaczynającego się w Niezdołach, zapadłym dworku szlacheckim, gdzie na tle wydarzeń powstania styczniowego rozgrywają się losy tragicznej miłości ubogiej szlachcianki Salomei Brynickiej i uratowanego przez nią powstańca, rannego w bitwie pod Małogoszczem, księcia Józefa Odrowąża.

Publikacja zawiera treść lektury oraz jej dokładne opracowanie. Jego autor uwzględnił potrzeby ucznia, omawiając zagadnienia związane z lektura biorąc pod uwagę tematy lekcji, wypracowań, pytania zadawane przez nauczycieli.

Czy ktokolwiek z nas zastanawia się dziś, co tak naprawdę oznaczała rosyjska szkoła w Królestwie Polskim lat osiemdziesiątych XIX wieku? Jak i do czego dojrzewało się pod władzą nauczycieli, którzy w majestacie praw i regulaminów mogli stosować kary cielesne, rewidować bagaże przyjezdnych uczniów, kontrolować ich prywatne lektury ze spisem dzieł zakazanych w ręku, podsłuchiwać każdą rozmowę, nie mówiąc już o upokarzających karach za rozmowy po polsku? Do czego dorastali chłopcy przymierający głodem na ohydnych stancjach, pozbawieni pomocy i wsparcia rodziców - pokolenia zmiażdzonego klęską powstania styczniowego? Kto do podłości? Kto do niepodległości?

Powieść młodopolska autorstwa Stefana Żeromskiego, napisana w 1899 roku w Zakopanem, po raz pierwszy wydana w 1900 roku. Opisuje życie i działalność społeczną młodego lekarza Tomasza Judyma oraz dzieje jego miłości do Joanny Podborskiej. Powieść osadzona jest w realiach końca XIX wieku i pokazuje idee pracy dla ludu oraz osobistego poświęcenia.

Powieść stała się skandalem literackim swojej epoki. Krytyka potępiła Żeromskiego za odważne ukazanie tematyki seksualnej i destrukcyjnej siły miłości. Wśród publiczności literackiej książka, nazywana „powieścią seksualną” lub „kolejowym romansem”, stała się niezwykle popularna, doczekała się także kilku ekranizacji. To historia tragicznej miłości, opowieść o namiętności, obsesji, zdradzie i zbrodni.

Когда экипаж, увозивший старую княгиню с сыном Юзефом, скрылся из виду, Саломея вдруг почувствовала, что в душе у нее что-то разорвалось, словно кусок сукна, которые рванули в разные стороны руки беса. Неописуемое отчаяние, безотчетное чувство, дикое, как ярость тигрицы, бросающейся на жертву, вырвалось из неведомых недр души. Совсем обезумев, она ринулась куда-то вдоль берега, то вправо, то влево, вдоль его крутых поворотов. Вдруг Саломея остановилась. Она смотрела на бурлившую, мутную, вспененную, усеянную рыжими пузырями воду, принимая важное для себя решение.

С жестокой, подчас вызывающей прямотой рассказывает автор "историю греха" - историю молодой женщины, которая, полюбив без санкции церкви и семьи, отвергнутая обществом, скатывается на дно жизни, в омут проституции и бандитизма. Почему? Виноваты ли в этом жестокие человеческие законы, или корень зла таится в природе вещей, в заранее предопределенной непрочности счастья, в греховности человеческой природы?

В романе польского писателя Стефана Жеромского (1864-1925) "История греха" рассказана история молодой женщины, которая, полюбив без санкции церкви и семьи, отвергнутая обществом, скатывается на дно жизни. Философская, этическая сторона описываемых событий является предметом внутренней дискуссии, которую автор ведет с собой и со своими персонажами.

В романе "История греха" (1908) c жестокой, подчас вызывающей прямотой рассказана история молодой женщины, которая полюбив без санкции церкви и семьи, отвергнутая обществом, скатывается на дно жизни. Философская, этическая сторона описываемых событий является предметом нескончаемой внутренней дискуссии, которую автор ведет с собой и со своими персонажами.

Гэта першае выданне на беларускай мове твораў выдатнага польскага пісьменніка Стэфана Жаромскага (1864-1925). У аповесці «Верная рака» расказваецца пра падзеі нацыянальна-вызваленчага паўстання 1863 г. У зборнік уключаны таксама вядомыя сацыяльна-палітычныя апавяданні і абразкі, якія прынеслі аўтару шырокую вядомасць.

Епопея відомого польського письменника Стефана Жеромського (1864—1925) про драматичні події з життя Польщі кінця XVIII — початку XIX ст., у період наполеонівських війн.

Роман "Пепел" по замыслу писателя должен был открыть цикл произведений, посвященных истории национально-освободительного движения в Польше в XIX веке. В эпическом панорамном произведении писатель поднимает проблемы, связанные с социальной историей польского общества на рубеже XVIII-XIX веков: раздел Польши, которая лишилась государственной самостоятельности, участие поляков в наполеоновских войнах. Польские патриоты, вступившие в наполеоновскую армию, стремящиеся к освобождению своей страны, становятся захватчиками и сражаются против итальянского и испанского народов.

Жеромський виступає в «Провесні» одночасно обвинувачем всього державного апарату новоутвореної Польщі і суворим критиком деяких з своїх власних помилок і утопічних сподівань.
Книга виглядає як ціла низка розвіяних ущент ілюзій, затоптаних в землю мрій, як польський варіант «ходіння по муках» загалом чесної і порядної людини.
Важливе ідейно-смислове навантаження несе в творі образ скляних будинків, який переростає тут у символ нереальної мрії про добробут і соціальну справедливість, які нібито повинна була принести країні сама тільки незалежність.

Роман «Верная река» (1912) о восстании 1863 года сочетает достоверность исторических фактов и романтическую коллизию любви бедной шляхтянки Саломеи Брыницкой к раненому повстанцу князю Юзефу.

С жестокой, подчас вызывающей прямотой рассказывает автор "историю греха" - историю молодой женщины, которая, полюбив без санкции церкви и семьи, отвергнутая обществом, скатывается на дно жизни, в омут проституции и бандитизма. Почему? Виноваты ли в этом жестокие человеческие законы, или корень зла таится в природе вещей, в заранее предопределенной непрочности счастья, в греховности человеческой природы?