За п'ять кроків до кохання

Ох ужо гэты кніжны трэнд - гісторыі пра смяротна хворых падлеткаў. Яго пачынальнікам можна лічыць Джона Грына, бо колькі слёз было праліта чытачамі ад яго "Вінаватыя зоркі". Памятаю свой 10-ы клас, калі на экраны выйшаў фільм з Шэйлін Вудлі і Энсэлам Элгартам у галоўных ролях. Памятаю, як мы з аднакласніцай абмяркоўвалі кнігу і злаваліся на тое, што фінал атрымаўся сумны. Але я не памятаю адно - сваіх слёз. Таму што іх проста не было. Як і ад кнігі "У метры адзін ад аднаго".

У сваё апраўданне хачу сказаць, што мне яшчэ ніколі не траплялася кніга, якая б разрывала маю дашу і выклікала дзікія рыданні. І няхай блакітных стыкераў я наляпіла больш за астатнія, але слёз не было.

На жаль, але моцных пачуццяў герояў я не ўбачыла. Нам ледзь не ў кожным абзацы пісалі, што іх жыццё хуткаплыннае, што…