Владимир Алексеевич Орлов — историк, поэт, вице-президент Белорусского ПЕН-центра. Греко-католик.
В 1970 закончил среднюю школу в Полоцке, с 1970 по 1975 студент исторического факультета БГУ. После окончания учебы работал в Новополоцке преподавателем истории в школе, с 1976 по 1986 — в редакции газеты «Химик». В 1986 становится членом Союза белорусских писателей. С 1988 — сотрудник издательства «Мастацкая літаратура». В 1988 становится членом БНФ. В 1989 вышел из КПСС. С 1992 дважды избирался в Сейм БНФ. С 1997 — сотрудник редакции журнала «Крыніца».
Первые свои стихотворения напечатал в студенческих журналах: в 1973 году в Новополоцке в журнале «Блакітны ліхтар», а в 1974 году в Минске в журнале «Мілавіца».
Женат. Имеет двух сыновей: Роман (экс-участник групп: J:Морс и Мантана) и Богдан.
Скончыў гістарычны факультэт БДУ (1975). Працаваў настаўнікам гісторыі ў Наваполацку (1975—1976), карэспандэнтам, загадчыкам аддзелам, намеснікам рэдактара гарадской газеты «Хімік» (Наваполацк, 1976—1988), рэдактарам выдавецтва «Мастацкая літаратура» (1988—1997). Віцэ-прэзідэнт Беларускага ПЕН-цэнтра, член рады Саюза беларускіх пісьменнікаў (з 1986), член рэдкалегій часопісаў «Спадчына», «Калосьсе», «Крыніца». Жыве ў Мінску. З 1988 сябра БНФ, у 1989 выйшаў з КПСС. З 1992 двойчы абіраўся ў Сойм БНФ. Цяпер беспартыйны. Грэка-каталік. Жанаты, двое сыноў — Раман (удзельнік гурта J:морс) і Багдан.
Дэбютаваў вершамі ў студэнцкіх часопісах «Блакітны ліхтар» (Наваполацк, 1973), «Мілавіца» (Мінск, 1976). Вядомасць прынесла проза, творы гістарычнай тэматыкі. Аўтар 20 кніг прозы, паэзіі, гістарычных нарысаў і эсэ, у т.л. «Добры дзень, мая Шыпшына» (Мн., 1986), «Дзень, калі ўпала страла» (Мн., 1988), «Асветніца з роду Усяслава» (Мн., 1989), «Ордэн Белай мышы», «Адкусі галаву вароне», «Пока не погасла свеча» (М., 1990), «Там, за дзвярыма» (вершы ў прозе: Мн., 1991), «Цалкам сакрэтна, альбо Адзін у трох іпастасях» (Мн., 1992), «Евфросиния Полоцкая» (Мн., 1992), «Рандэву на манеўрах» (Мн., 1992), «Міласць князя Гераніма» (аповесці, апавяданні: Мн., 1993), «Таямніцы полацкай гісторыі» (Мн., 1994), «Пяць мужчын у леснічоўцы» (Мн., 1994), «Фауна сноў» (вершы: Мн., 1995), «Божая кароўка з Пятай авеню» (Мн., 1998), «Жыватворны сімвал Бацькаўшчыны» (Мн., 1998), «Дзесяць вякоў беларускай гісторыі». (Вільнюс, 1999; у сааўтарстве з Г. Сагановічам), «Requiem dla piły motorowej» (Рэквіем для бензапілы; Беласток, 2000), «Адкуль наш род» (Мн., 1996; Вільнюс, 2000), «Сны імператара» (апавяданні, аповесці, эсэ: Мн., 2001), «Краіна Беларусь» (Славакія: Neografia, 2003; у сааўтарстве з З. Герасімовічам) і інш. Творы У. Арлова перакладаліся на 25 моў, у т.л. нямецкую, англійскую, польскую, чэшскую, французскую, эстонскую, літоўскую, славацкую, грузінскую і інш.
Аўтар сцэнарыяў навукова-дакументальных фільмаў «Ефрасіння Полацкая», «Полацкія лабірынты», «Сімяон Полацкі» і інш.Уладзімер Арлоў нарадзіўся 25 жніўня 1953 году ў Полацку ў сям’і інтэлігентаў (маці працавала выкладчыцай гісторыі, бацька — пракурорам). У 1970 скончыў сярэднюю школу ў Полацку, з 1970 па 1975 студэнт гістарычнага факультэту БДУ.
Пасьля сканчэньня вучобы працаваў у Наваполацку выкладчыкам гісторыі ў школе, з 1976 па 1986 — у рэдакцыі ґазэты «Хімік». У 1986 уваходзіць ў Саюз беларускіх пісьменьнікаў. Ад 1988 да 1997 году — супрацоўнік выдавецтва «Мастацкая літаратура». У 1988 становіцца сябрам БНФ. У 1989 выйшаў з КПСС. У 1990-х шмат падарожнічае і піша эсэ паводле ўражаньняў ад месцаў, дзе пабываў (кнігі «Божая кароўка зь Пятай авэню», «Адкусі галаву вароне» і «Сланы Ганібала»). З 1992 двойчы абіраўся ў Сойм БНФ. З 1997 — супрацоўнік рэдакцыі часопіса «Крыніца».
Жыцьцяпiс
Свернуть
