"<...> прачнуўся пасярод ночы і тут адчуў. Адчуў шчасьце, такое аграмаднае і дасканалае, што ў мінулым жыцьці былі толькі яго пачаткі. І шчасьце тое ня мела ніякіх прычынаў. Не адбірался сьвядомасьці і нідзе не зьнікала мінулае, якое ў сабе насіў разам з маёй згрызотай. А цяпер раптам яно было дакладзенае як патрэбная частка цэлага. Я быццам нейкі голас гаварыў: "Не бядуй, усё адбылося так, як мела быць, ты зрабіў, што было прызначана і ня мусіш думаць пра даўно мінулыя рэчы." <...> І я цалкам разумеў, што атрымаў нечаканы падарунак, і ня меў паняцьця, за што звалілася на мяне такая вялікая ласка."