Вручение 2007 г.

Страна: Бельгия Место проведения: город Антверпен Дата проведения: 2007 г.

Детская и юношеская литература

Лауреат
Маржолийн Хоф 0.0
Kiek is bang. Haar vader is ver weg, in een land waar het oorlog is. Hij is dokter en wil mensen helpen. Maar het is daar levensgevaarlijk. Hij kan een ziekte krijgen, of een ongeluk. En er zijn verdwaalde kogels!De moeder van Kiek stelt haar gerust. Bijna niemand heeft een dode vader. De kans dat Kieks vader iets ergs overkomt is maar heel klein.Kiek wil de kans nog kleiner maken. Ze krijgt een idee...Ik keek naar Mona, onze hond. Ik kende niemand met een dode hond én een dode vader. Een dode hond én een dode vader. Dat kwam bijna niet voor. Mijn moeder zou zoiets een kleine kans noemen. En een nog kleinere kans was iemand met een dode muis, een dode hond en een dode vader.'Mag ik een muis?' vroeg ik aan mijn moeder.

Литература

Лауреат
Arnon Grunberg 4.1
Jörgen Hofmeester once had it all: a beautiful wife, a nice house in an upper-class neighbourhood in Amsterdam, a respectable job as an editor, two lovely daughters named Ibi and Tirza, and a large amount of money in a Swiss bank account. But during the preparations for Tirza's graduation party, we come to know what he has lost. His wife has left him; Ibi is starting a bed and breakfast in France, an idea which he opposed; the director of the publishing house has fired him; and his savings have vanished in the wake of 9/11. Tirza's new boyfriend then causes even more trouble.

Приз читателей

Лауреат
Дмитрий Верхюльст 0.0
In De helaasheid der dingen keert de schrijver terug naar zijn geboortegrond in Reetveerdegem. We maken kennis met zijn vader, Pierre, die zijn paar uur oude zoontje in een postzak op zijn fiets langs alle kroegen van het dorp rijdt om hem aan zijn vrienden te tonen; zijn grootmoeder, wier nachtrust al te vaak verstoord wordt door de politie als die weer eens een van haar dronken zonen thuis komt afleveren: en niet te vergeten de werkloze nonkels Potrel, Witten en Zwaren, voor wie een wereldkampioenschap zuipen het hoogst haalbare is en die leven volgens het adagium 'God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen'. De helaasheid der dingen is zowel een gevoelig ode aan als een hilarische afrekening met het dorp van een jeugd.