Франц Сивко — о писателе

Прозу Франца Сіўко няцяжка пазнаць. І не толькі па яе стылістычных асаблівасцях, але і па змесце, і па нейкім аўтарскім тэмбры гучання. Не сказаць, што яе лёгка чытаць, але калі вы з галавой акунецеся ў літаратурны свет гэтага віцебскага пісьменніка, то ўражанне трымаецца доўга і з’яўляецца жаданне прачытаць штосьці ў гэтага аўтара яшчэ.

Вядомасць Францу Сіўко прынесла аповесць “Удог”. Якая пад кніжнай вокладкай выйшла ў 2001 годзе. Затым з’явіўся цэлы шэраг цікавых празаічных зборнікаў. І “Плебейскія гульні” добра ўпісваецца ў гэты ганаровы спіс.

Кніга складаецца з трох аповесцяў – аднайменнай з назвай зборніка, а таксама “Дзве вясны дзяцей Прыяпа” і “Цымант”. Аповесці досыць розные перш за ўсё па змесце.

“Дзве вясны дзяцей Прыяпа” – гэта расповед пра год жыцця вёскі Дварчаны на поўначы…

Кніга гэтая незвычайная, хаця б таму, што яна ўпершыню пад адну вокладку аб’яднала эсэ празаіка, напісаныя ў розныя гады. У ранейшых ягоных кнігах друкавалася пераважна мастацкая проза. А як вядома, эсэ такі літаратурны жанр, дзе наратар непасрэдна атаясамляецца з аўтарам, то-бок галоўным героем эсэ з’яўляецца ўласна сам пісьменнік, і ў гэтых тэкстах ён дзеліцца развагамі, назіраннямі, адкрыццямі, высновамі і г.д. Дык вось, усе свае галоўныя развагі, назіранні, адкрыцці, высновы, за ўсе мінулыя гады, пісьменнік і выклаў у гэтых эсэ. У кнізе закранаюцца найбалючыя пытанні, з якімі аўтар сутыкаўся ў сваім жыцці – ад развагаў пра жыццё і смерць, да праблемаў беларускай мовы; ад уласнага разумення місіі літаратуры, да асэнсавання паняцця даравання; ад дзіцячых успамінаў, да апісання…