"Я хачу ненавідзець іх, як вы. Хачу і не магу. Грот добры чалавек. Культурны, ветлівы."
Яна меркавала аб фашыстах па адным нямецкім урачу.
"Для таго каб ненавідзець іх так, трэба ўбачыць тое, што бачыў я!"
....
А потым гэты Грот. Ён хітра капаў на дзявочы розум. Быццам асуджаў жортскасць ўлад. Але тут жа апраўдваў іх тым, шьо нібыта з нашага боку вайна вядзецца антыгуманна, у парушэнне усіх канвенцый. Факты фанатычнага забойства нямецкіх салдат і чыноўнікаў вымушаюць улады да такой жорсткасці. Вайна есць вайна. А вось каб наш народ скарыўся, яны, немцы, рабілі б толькі адно: неслі б сваю высокую культуру. Ён многа і часта казаў ей пра вялікую культурную місію нямецкай нацыі.
Паслухаўшы Зосю, я зразумеў, што не такі ўжо ён бяскрыўдны, хірург Грот. Шмат у чым ён страшнейшы за тых, што страляюць і вешаюць. Розніца хібы ў тым, што ён проста разумнейшы за іх. Юная чыстая душа рвалася да змагання, а яе хітра скоўвалі ланцугамі хлуслівых слоў і перакананняў.